Położenie Gminy

Gmina Puszcza Mariańska położona jest w południowo-zachodniej części Mazowsza. Powierzchnia gminy wynosi 142 km² i obejmuje w 60% tereny rolnicze oraz w 32% lasy i grunty leśne. Gminę zamieszkuję ponad 8100 osób.

Teren gminy reprezentuje typ rzeźby polodowcowej, ukształtowanej przez trzykrotne nasunięcia lądolodów w okresie plejstoceńskim. Obszar gminy leży w strefie klimatu umiarkowanego przejściowego na granicy wpływów atlantyckich, przy relatywnie niskim poziomie opadów rocznych (około 520 mm). Liczba dni słonecznych dochodzi do 80, a okres wegetacji trwa 200-210 dni.

Wskazuje się na swoisty mikroklimat, korzystny dla osób z chorobami płucnymi (identyfikowany już na przełomie XIX i XX w.). Największym bogactwem gminy jest niepowtarzalna przyroda. Ponad 1/3 terenów zajmują wyróżniające się szczególną malowniczością i różnorodnością krajobrazu lasy, stanowiące pozostałości dawnej

- Puszczy Bolimowskiej,

 - Miedniewickiej ,

- Korabiewickiej.

 Dominują bory sosnowe i mieszane, tworzące mozaikę różnorodnych drzewostanów sosnowych z domieszką brzozy i osiki, rzadziej dębu, lipy, klonu i jesionu.

 Na żyźniejszych glebach można spotkać resztki starych, ponad stupięćdziesięcioletnich dębów, a na terenach podmokłych olsy. Występuje tutaj wiele gatunków bardo rzadkich i chronionych roślin.

Do najciekawszych należą 3 gatunki storczyków (kruszczyk błotny i szerokolistny) oraz starodub łąkowy, goryczka wąskolistna, goździk pyszny i turzyca darniowa. Bogactwu gatunkowemu towarzyszy duża różnorodność zbiorowisk roślinnych, obejmująca stanowiska łąkowe, zaroślowe, torfowiskowe, szuwarowe i wodne.

W ostojach leśnych można spotkać m. in.

-daniele,

-sarny,

-dziki,

-zające,

-lisy,

-jenoty,

-bażanty

-przywrócone w ostatnich latach bobry i łosie.

Na uwagę zasługuje również urozmaicony i liczący około 130 gatunków ptasi świat, reprezentowany miedzy innymi przez łabędzia niemego, czarnego bociana, żurawia i zimorodka.

Prawie połowa (48%) powierzchni gminy jest objęta ochroną ekologiczną w ramach Bolimowskiego Parku Krajobrazowego. Na szczególną uwagę zasługują polany Puszczy Bolimowskiej, niespotykane nigdzie w środkowej Polsce rozległe, śródleśne, podmokłe łąki i pastwiska. Na szczególną uwagę zasługują następujące kompleksy ekologiczne.

Historia

Rozwój osady był związany z czysto polskim zakonem męskim – Zgromadzeniem Księży Marianów- klasztorem i szkołą zakonną. Po likwidacji zakonu do budynku ówczesnej szkoły została przeniesiona siedziba gminy. Do dzisiejszego dnia zachował się zespół kościelno-klasztorny ojców Marianów:

drewniany kościół św. Michała Archanioła i Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny z XVII w. wraz z budynkiem klasztornym i pomnikiem o. Papczyńskiego i króla Jana III Sobieskiego (w miejscu lipy, pod którą siadywał).

 Na uwagę zasługuję głaz polny postawiony w 1932 r. przez mieszkańców Gminy w 250 rocznicę Wiktorii Wiedeńskiej. Zabytkowym miejscem jest również mogiła żołnierska z 1939 r. oraz zabytkowe groby właścicieli ziemskich z Gzdowa i Korabiewic. „Czerwoniak” powstały ze składek społecznych w połowie lat 80 XIX w. w miejscu leśniczówki królewskiej, był pierwszym na ziemiach polskich przytułkiem dla dziewcząt (do 1919r.).

Od 1982 r. funkcjonuje tam Liceum Ogólnokształcące im. Czesława Tańskiego. Warto odwiedzić również „Senatorówke”, która została wybudowaną po krótkim pobycie cara Mikołaja II (zauroczonego tymi stronami), obecnie mieści się w niej Nadleśnictwo Radziwiłłów.

Obok mieści się budynek Szkoły Podstawowej i Gimnazjum, który został wybudowany w 1923 r. przez lokalną społeczność z inicjatywy Stanisława Kozłowskiego. Obiekt, jak na owe czasy, bardzo nowoczesny, prezentowany między innymi na światowej konferencji w Genewie, jako wzór dla tego typu inicjatyw wiejskich. Warto również zobaczyć mogiłę powstańców z 1863 r. (przy drodze do Żyrardowa, około 500 m od centrum miejscowości), wymordowanych przez sotnię kozacką.

Na uwagę zasługują również: pomnik Tadeusza Kościuszki z 1917 r. w centrum osady, ufundowany przez mieszkańców gminy oraz kapliczka przydrożna z połowy XVIII w. z trzema ludowymi obrazami i posągiem św. Jana Nepomucena.

Źródło: MRIES